هواداران شهاب نادری

من براي پرواز خويش دو بال مي خواهم. يكي براي پريدن و ديگري براي اوج گرفتن . پريدن را همه مي دانند «گرچه همه نمي پرسند» ، اما اوج گرفتن را هر كسي نمي داند( گرچه همه مي توانند) مي تواني ، اما نمي داني ، گاه نمي داني كه مي توني و گاه ؛ ... و گاه نمي داني كه چگونه و از كجا بايد شروع به اوج گرفتن كني. رسيدن به كوه قاف سخت است ، اما رسيدن به اين راز كه سيمرغ همان سي مرغ است ، بسي سخت تر مي نمايد . – و اين شايد همان مقاومت فاتحي است كه گفته اند راز رسيدن است – بال ديگر من چيست؟ بال هاي من كجايند؟ آيا كسي هست كه بداند چگونه مي شود اوج گرفت؟ در اينجاست كه رهايت مي كنند و با خويشتن خود وا مي ماني . مي گويند: هر كس بايد راه خويش را ، خود پيدا كند ‌ [ كه البته شايد اگر همه شان روزي بنشينند و راه خويش را باز گويند ، در نهايت راه همه يكي باشد] مشكل همين جاست ،راه خود را گم كرده ام . راه من كداميك است؟ اين ، يا آن و يا ........ اينجاست كه ديگر ترديد جايي ندارد . شك جايز نيست. بايد به خودم اعتماد كنم انتخاب كردن و فراموش كردن را در يك مرحله بايد انجام داد. انتخاب يك راه و فراموش كردن همه راه هاي ديگر. آري ! انتخاب مي كنم و پيش مي روم . حتي اگر راهي كه انتخاب كرده ام طولاني ترين و سخت ترين راه موجود باشد . پيش مي روم تا به كوه قاف ، به سيمرغ و به سي مرغ برسم . پس پيش به سوي قاف هواداران شهاب نادری...